اختلال دو قطبی نوعی بیماری روانپزشكي است که در آن حالت بيمار میان شیدایی (مانيا) و افسردگی در نوسان است. در فاصله میان این دوره ها بيمار دوره های بدون علامت را دارد. اختلال دو قطبی میتواند ناشی از حوادث بیرونی باشد مانند استرس، و فشارهای روحی و در دوران نوجوانی شروع به ظاهر شدن میکند. این بیماری تا آخر عمر باقی میماند.
علائم و نشانههای فاز مانیا يا شيدايي میتواند شامل موارد زیر باشد.
سرخوشی
اعتماد به نفس کاذب
قدرت قضاوت ضعیف
گفتار سریع
رفتار پرخاشگرانه
تحریک پذیری
افزایش فعالیت بدنی
رفتارهای پرخطر
هزینههای مالی غیر معقول
افزایش تمایل جهت انجام یا رسیدن به اهداف
افزایش میل جنسی
نیاز به خواب اندک
پریشانی زود هنگام
استفاده بی دقت و خطرناک مواد مخدر و یا الکل
غیبت مکرر در مدرسه یا محل کار
توهمات و یا فرار از واقعیت (سایکوز)
عملکرد ضعیف در محل کار یا مدرسه
علائم و نشانههای فاز افسردگي از اختلال دو قطبی نیز عبارتند از
غمگینی
نا امیدی
افکار یا رفتار خودکشی
اضطراب
احساس گناه
مشکلات در خوابیدن
کم اشتهایی و یا افزایش اشتها
خستگی
علاقه اندک به انجام فعالیتهای لذت بخش
مشکلات در تمرکز
کج خلقی
درد مزمن بدون علت
غیبت مکرر در مدرسه یا محل کار
عملکرد ضعیف در محل کار یا مدرسه
بسیاری از بيماران دو قطبي در بهار یا تابستان دچار مانیا یا شيدايي میشوند و در فصول پائیز و زمستان این حالات و خلق و خوی به افسردگی تبدیل میشود و در برخی دیگر از افراد، این چرخه معکوس است.
برخی از بيماران دو قطبي تغییرات خلقی بسیار سریعی برخوردارند. این افراد دارای چهار نوع نوسانات خلقی یا بیشتر در طول یک سال هستند و تغییرات خلقی در آنها بسیار سریع رخ میدهد، گاهی اوقات این نوسانات در چند ساعت اتفاق میافتد.
درمان
لیتیوم، سدیوم والپروئات، وکاربامازپین و لاموتریژین است که توسط روانپزشک با توجه به خصوصیات بیماری انتخاب میشود.