دسته: بیماریهای روانپزشکی

اختلال دو قطبی نوعی بیماری روانپزشكي است که در آن حالت بيمار میان شیدایی (مانيا) و افسردگی در نوسان است. در فاصله میان این دوره ها بيمار دوره های بدون علامت را دارد. اختلال دو قطبی میتواند ناشی از حوادث بیرونی باشد مانند استرس، و فشارهای روحی و در دوران نوجوانی شروع به ظاهر شدن میکند. این بیماری تا آخر عمر باقی میماند.

علائم و نشانه‌های فاز مانیا يا شيدايي می‌تواند شامل موارد زیر باشد.

سرخوشی

اعتماد به نفس کاذب

قدرت قضاوت ضعیف

گفتار سریع

رفتار پرخاشگرانه

تحریک پذیری

افزایش فعالیت بدنی

رفتار‌های پرخطر

هزینه‌های مالی غیر معقول

افزایش تمایل جهت انجام یا رسیدن به اهداف

افزایش میل جنسی

نیاز به خواب اندک

پریشانی زود هنگام

استفاده بی دقت و خطرناک مواد مخدر و یا الکل

غیبت مکرر در مدرسه یا محل کار

توهمات و یا فرار از واقعیت (سایکوز)

عملکرد ضعیف در محل کار یا مدرسه

علائم و نشانه‌های فاز افسردگي از اختلال دو قطبی نیز عبارتند از

غمگینی

نا امیدی

افکار یا رفتار خودکشی

اضطراب

احساس گناه

مشکلات در خوابیدن

کم اشتهایی و یا افزایش اشتها

خستگی

علاقه اندک به انجام فعالیت‌های لذت بخش

مشکلات در تمرکز

کج خلقی

درد مزمن بدون علت

غیبت مکرر در مدرسه یا محل کار

عملکرد ضعیف در محل کار یا مدرسه

بسیاری از بيماران دو قطبي در بهار یا تابستان دچار مانیا یا شيدايي می‌شوند و در فصول پائیز و زمستان این حالات و خلق و خوی به افسردگی تبدیل می‌شود و در برخی دیگر از افراد، این چرخه معکوس است.

برخی از بيماران دو قطبي تغییرات خلقی بسیار سریعی برخوردارند. این افراد دارای چهار نوع نوسانات خلقی یا بیشتر در طول یک سال هستند و تغییرات خلقی در آن‌ها بسیار سریع رخ می‌دهد، گاهی اوقات این نوسانات در چند ساعت اتفاق می‌افتد.

درمان

لیتیوم، سدیوم والپروئات، وکاربامازپین و لاموتریژین است که توسط روانپزشک با توجه به خصوصیات بیماری انتخاب می‌شود.

حملات پانیک به معنای ترس ناگهانی  بسیار شدید است. بیمار به طور ناگهانی دچار حمله اضطرابی می شود.جوری که احساس می کند در حال مردن یا دیوانه شدن است، اگر حملات پانیک درمان نشوند  ممکن است منجر به اختلال پانیک یا مشکلاتدیگر شود، این حملات می‌توانند فرد را از فعالیت‌های روزمره بازدارند، اما با درمان مناسب می‌توان علائم پانیک را از بین برد یا به حداقل رساند.

علائم بیماری

 این حملات که معمولاً بیش از چند دقیقه طول نمی‌کشند  و با علایمی چون تپش قلب، عرق کردن، تنگی نفس ، از دست دادن تعادل یا گیجی همراه است. گاهی بیمار فکر می کند که سکته کرده و یا الان می میرد . ولی در واقع آن فقط یک حمله شدید عصبی است و اختلال سلامتی  مطرح نیست.

اکثر این افراد از یک بیماری روانپزشکی دیگر مثل افسردگی یا اضطراب به طور همزمان رنج می برند.

درمان

بهترین درمان برای این افراد شناخت درمانی است که بیمار مطمئن شود که جانش در خطر نیست و فقط یک حمله اضطرابی را تجربه کرده. البته روانپزشک می تواند دارو درمانی هم برای بیمار تجویز کند. اکثر این بیماران به خوبی به درمان پاسخ می دهند.

هر بيماري که در دوران کودکی با این اختلال مواجه بوده، در بزرگسالی نیز با اين بيماري مواجه است. ممکن است در برخی از آنها این بیماری در کودکی تشخیص‌داده نشده باشد و همچنین تحت درمان قرار نگرفته باشند و بعدها در زندگی به مرور زمان این بیماری در افراد بزرگسال تشخیص‌ داده شود.

اگر مبتلا به بیش ‌فعالی بزرگسالان باشید، احتمالا انجام‌دادن کارهای زیر برای‌تان سخت است

• دنبال‌کردن دستورالعمل‌ها
• به‌خاطرسپردن اطلاعات
• تمرکزکردن
• سازماندهی وظایف
• به‌موقع انجام‌دادن کارها

این موارد ممکن است در زندگی روزمره‌ی شما مشکل ایجاد کند. در خانه، در مدرسه یا سرکار ممکن است از تأثیرات منفی این علائم آزرده شوید. درمان‌شدن و یادگیری روش‌هایی برای مدیریت بیش ‌فعالی می‌تواند کمک‌کننده باشد. بیشتر افراد یاد می‌گیرند که خودشان را با این شرایط وفق دهند.

بيماران بیش ‌فعالی بیش از دیگران با مشکلات احتمالی زیر روبه‌رو می‌شوند .

• بیشتر تصادف می‌کنند
• سیگار می‌کشند
• الکل یا مواد مخدر مصرف می‌کنند
• پول کمتری دارند
• با مشکلات روانی نظیر افسردگی و اضطراب دست‌وپنجه نرم می‌کنند
• مشکلات زناشویی بیشتری دارند
• روابط‌شان با مشکل مواجه می‌شود و جدا می‌شوند
• ازدواج‌های متعددی دارند

با توجه به مشکلاتی که این افراد با آن درگیر می شوند حتما توصیه به درمان این افراد می شود.

درمان

اگر پزشک‌تان تشخیص دهد که به این اختلال مبتلا هستید، باید با همکاری هم، یک برنامه‌ی درمانی که مخصوص خود شماست، طراحی کنید.

این برنامه‌های درمانی ممکن است شامل دارو، جلسات درمانی، یادگیری بیشتر در مورد اختلال و برخورداری از حمایت خانواده باشد.

بولیمیا نوعی پرخوری عصبی است. در این بیماری فرد ابتدا مقدار زیادی غذا می‌خورد و سپس با ایجاد استفراغ می‌کوشد از افزایش وزن خود جلوگیری کند. شیوع این بیماری در زنان جوان بیشتر است.این بیماری در صورت درمان نشدن می تواند بسیار خطرناک باشد.

مبتلایان به بولیمیا از وزن و اندام‌شان راضی نیستند. این افراد معمولا تصویر بدی نسبت به اندام خود دارند و خودشان را به بدترین شکل ممکن قضاوت می‌کنند. بولیمیا بیشتر درباره تصورات فرد نسبت به خودش است. بنابراین درمان   از عوارض این بیماری جلوگیری می کند.

علائم بیماری

• علائم و نشانه‌های بولیمیا عبارت‌اند از
• زندگی باترس از افزایش وزن
• نارضایتی فرد از وزن و اندامش
• عدم کنترل در غذا خوردن به طوری که بیمار نمی تواند غذا خوردن خود را متوقف کند
• استفراغ تعمدی
• ورزش بیش از حد
• مصرف داروهای مسهل و ملین بعد از غذا خوردن

رژیم غذایی سخت

شدت بولیمیا به‌وسیلهٔ تعداد دفعاتی که فرد از اقدامات ناسالم برای کاهش وزن استفاده می کند، مشخص می‌شود. هرچه دفعات تکرار این اقدامات بیشتر باشد، بولیمیا شدیدتر است. زمانی‌ می‌گوییم فرد مبتلا به بولیمیاست که حداقل ۱ بار در هفته و به‌مدت حداقل ۳ ماه از روش‌های ناسالم برای کاهش وزن استفاده بکند.

عوارض بولیمیا

بولیمیا می‌تواند عوارض جدی و خطرناک فراوانی به‌دنبال داشته باشد. برخی عوارض احتمالی بولیمیا عبارت‌اند از:

عدم اتماد به نفس

کم آبی ( دهیدراسیون) که متواند عوارض جدی ایجاد کند

مشکلات قلبی

پریود نامنظم در خانومها

پوسیدگی دندان ها

افسردگی و استرس و اختلال شخصیت

مشکلات گوارشی

اقدام به خودکشی

 توصیه ها

سعی کنید روی یک برنامه مشخص و به همراه خانواده غذا میل کنید . به کودکان خود آموزش دهید که از وضعیت ظاهری خود رضایت داشته باشند و شکر گذار باشند. اگر در خانواده کسی به بو لیمیا مبتلا است در مورد وزن و برنامه های رژیم غذایی صحبت نکنید و همیشه بیمار را تشویق کنید که بدن زیبایی دارد . در اولین فرصت با روانپزشک جهت درمان بیمار تماس بر قرار کنید.

درمان

معمولا مبتلایان به بولیمیا به انواع مختلفی از درمان‌ها نیاز دارند. این درمان‌ها شامل روان درمانی و دارو درمانی همزمان می باشد . معمولا برای درمان بیماران از داروهای ضد افسردگی استفاده می شود که بسیار موثر و بی خطر هستند.

افسردگی (Depression) یک بیماری  شایعمی باشد  که بر احساسات ، طرز فکرو عملکرد ما تاثیر میگذارد. خوشبختانه افسردگی در اکثر موارد قابل درمان است. افسردگی باعث احساس غم و اندوه و یا از دست دادن علاقه به فعالیتهایی میشود که قبلا از آنها لذت می بردید. افسردگی مشکلات گوناگون عاطفی و فیزیکی میتواند به دنبال داشته باشد و توانایی عملکرد فرد در محل کار و خانه را تحت تاثیر قرار میدهد.

علائم افسردگی

• علائم افسردگی ممکن است خفیف یا شدید باشد. از جمله
• از دست دادن علاقه یا لذت از زندگی
• احساس غم یا خلق افسرده
• اختلالات خواب
• خستگی و کم انرژی بودن
• کند شدن حرکات بدن
• عدم تمرکز

افکار مرگ و یا خودکشی

همچنین مشکلات پزشکی مثل مشکلات تیروئید، تومور مغزی کمبود ویتامین نیز میتوانند علائمی شبیه افسردگی ایجاد کنند پس باید ابتدا عوامل احتمالی دیگر بررسی و رد شوند.علائم افسردگی حداقل 2 هفته طول می کشد.

درمان افسردگی

روانپزشک باید ارزیابی تشخیصی از جمله مصاحبه و معاینه فیزیکی قبل از تشخیص افسردگی  انجام دهد تا مطمئن شود افسردگی به علت مشکل پزشکی مثل بیماری تیروئید به وجود نیامده باشد.

ارزیابی برای تشخیص علائم خاص، سابقه پزشکی فرد و سابقه خانوادگی او، عوامل فرهنگی و محیطی نیز باید انجام شود.

وضعیت شیمیایی مغز میتواند در افسردگی نقش داشته باشد بنابراین ممکن است متخصص از این ویژگی برای درمان استفاده کند. به همین علت داروهای ضد افسردگی تجویز میشوند تا محیط شیمیایی مغز را اصلاح کنند.این داروها به هیچ وجه اعتیاد آور نیستند.

داروهای ضد افسردگی ممکن است ظرف یکی دو هفته اول مصرف، بهبودی هایی حاصل کنند اما تا دو یا سه ماه، فواید کامل آن را مشاهده نمیکنید. اگر بیماری پس از چند هفته احساس بهتر شدن نداشت ممکن است پزشک او دوز دارو را تغییر داده و یا آن را با داروی دیگری جایگزین کند.معمولا روانپزشکان توصیه میکنند بیماران مصرف دارو را تادو ماه پس از بهبودی علائم ادامه بدهند. برای کاهش خطر بازگشت دوره های افسردگی در برخی افراد پرخطر ممکن است ادامه درمان تا مدت طولانی تر، توصیه شود.

روان درمانی یا گفتگوبا پزشک گاهی اوقات به تنهایی برای درمان افسردگی خفیف کفایت میکند. برای موارد متوسط تا شدید، روان درمانی معمولا همراه با دارو درمانی تجویز میشود.روان درمانی یا  شناخت درمانی |(سی بی تی ) به فرد کمک میکند افکار تحریف یافته و اشتباه خود را اصلاح کند و رفتار و طرز فکر خود را تغییر دهد.

روان درمانی ممکن است تنها خود فرد را شامل شود اما گاهی افراد دیگر نزدیک به فرد مانند خانواده یا همسر نیز بهتر است مشارکت داشته باشند. در گروه درمانی، افرادی با بیماریهای روانی مشابه همزمان در جلسه حضور پیدا میکنند.